باید بپذیریم همیشه شادی های ما وابسته به خودمان نیست، گاه در گرو دلی ست ، در گرو آدمی ، در گرو کسی که جانشینش نخواهد بود.
در حضور اوست که شادی ها به صد می رسد. در نبودش هر چقدر که زندگی بی دردسر و با جزئیات زیبا بگذرد ، شادی ها ناچیز و بی مقدار به چشم می آیند .
باید بپذیریم تجربه ی همین شادی های به صد رسیده ، قادرند دردناک ترین زخم ها را به ما وارد کنند.
تا هستند ، تا شادی هایمان با آنها تکمیل است ، و تا فرصت نفس کشیدن هست ، گوش جهان را با خنده هایمان کر کنیم.