صدا! نعمتی که بی توجه خرجش میکنیم. گاه آنرا صرف واژه های بیهوده و چرکین و حتی دل شکستن ها می کنیم. نعمتی که به سادگی آن را از هم دریغ میکنیم وقتی میشود با آن، با یک کلمه، دلی را از لب پرتگاه زندگی نجات داد! 
واژه هایی که با آن لب و دهان ادا می شوند، لرزش تار های صوتیت ، هر صدا و حرفی که از آن تو باشد. حتی سکوتی که با صدای تو بشکند. تمام اینها و حتی بیشتر از اینها که دیگران به سادگی از کنار آن گذر می کنند برای من در دایره ی محبوب ترین نعمت هایم قرار می گیرند.
در هر نفس، در هر صدا، در هر کلمه که از آن دهان برآید، شکری ست واجب! "از دست و زبان که برآید کز عهده ی شکرش به در آید؟" :)
من اگر مجذوب روحت بودم از آن دم که صدایت در گوشم طنین انداز شد، دوباره عاشق شدم. و اینک صدایت تکه ای از بهشت دنیایی من است.