در دنیایی که حتی فردایمان در هاله ی ابهام است و نمی‌توانیم بگوییم با قطعیت چه خواهد شد و چگونه خواهد گذشت، ما خیال می‌بافیم، رویاها را رشته به رشته و نخ به نخ کنار هم می‌گذاریم و آینده را به تصویر میکشیم.
دنیا هم کم نمی‌گذارد و یک باره زیر سینی دلخوشی هایمان میزند و آنها را پخش زمین می‌کند. تمام رشته هایمان پنبه می‌شود! اما ما که کم نمی‌آوریم، می آوریم؟
از نو، رشته به رشته و نخ به نخ، رویا می‌بافیم. دنیا خیلی چیزها به ما بدهکار است. ما کم نمی‌آوریم.