توی دلم انگار هزار هزار پرنده، از قفس رها شده و با شوقی وصف ناپذیر، چون تعبیر رهایی، پرواز می‌کنند.
آسمان دلم آبیست، با ابرهای پنبه ای. هوا سوز مطبوع انتهای پاییز را دارد.
این هوا را نفس می‌کشم، می‌بلعم.
انگار من نیز بال درآورده‌ام. چیزی نمانده است به پرواز درآیم.
چقدر خوب میشد اگه آدما بال داشتن😌☺️
من عاشق این عکس کوچولوهای کنار وبتم خیلی جیگرن😍
آره حمل و نقل هم راحتتر بود😉
اونوقت شما از نه شب تا چهار صبح به کدوم مقصد میخوای بشتابی ؟!
نه الان فهمیدم چرا آدما بال ندارن😅
قشنگ توجیه شدم🤭
خب عزیزمن از ساعت نه تا چهار میشه هفت ساعت .هفده ساعت دیگه از شبانه روز فرصت داری بری . چسبیدی به همین هفت ساعت؟🤭😅
تازه تا مقصدتم که پنج ساعت بیشتر نیست بعد چهار راه بیفتی راحت به کار اداریت می‌رسی😁
مگر اینکه دیار دانشجویی تون با اون چیزی که من فکر میکنم فرق کنه😉
یکی دیگه منتظر باشه مثلاً🤭
