من گمان می‌کنم هر کس در درونش، از روی فطرت انسانیش، لایق دوست داشته شدن، مهرورزی، شادی، موفقیت و پیروزی و از این دست عناوین است. هر کس با هر ویژگی ظاهری، می‌تواند قلبی به پاکی و وسعت اقیانوس داشته باشد؛ به لطافت باران و به بخشندگی آفتاب.
اما این ما هستیم که باید این لیاقت را باور کنیم. قلب شیشه ای‌ِمان را برق بیندازیم و جهانی را در آن جای دهیم. نگذاریم آیینه ی وجودمان زنگار بگیرد. 
اینکه روزهایی را در سختی بودیم، دوره هایی را دوست داشته نشدیم، نتایجی را گرفتیم که دلخواهمان نبود، دلیل بر ادامه دار بودن این شرایط نیست، دلیل بر بی‌لیاقتی ما نیست.
زندگی تنها یک بعد ندارد، این جا نشُد جای دیگر، اما تو توانا هستی به سبک خودت، با روش های خودت ، تو لیاقتش را داری؛ قبل از هر چیز این را باور کن.