بالاخره یک روزی، یک جایی، هر کس می‌فهمد چه از زندگی می‌خواهد، می‌خواهد چگونه زندگی کند، چه مسیری را لیاقت خود می‌داند؟!

نمی‌گویم انتها، نمی‌گویم مقصد، چون زندگی همین مسیر عبور ما آدم ها از کنار یکدیگر است! 

بالاخره می‌فهمی در کدام جاده می‌خواهی قدم بگذاری، سر دوراهی به کدام سمت کج شوی، چه کسانی همسفرت باشند؟! دیر یا زود میفهمی.

اما یادت باشد برای به جلو رفتن گاهی لازم است آهسته قدم برداری، گاهی لازم است برای چند لحظه، بایستی و تامل کنی، چه بسا لازم باشد یک قدم به عقب برداری، اما تنها چیزی که اهمیت دارد " ادامه دادن " است؛ پایدار بودن و روی حرف دلت ایستادن است. توشه ی راهمان گاهی شاید تنها " اُمید " باقی مانده در ته جیب پیراهنمان باشد. اما ادامه می‌دهیم به سمت نور تا رسیدن به لحظه ای که جیب هایمان را پر از اُمید و عشق و لبخند و شادی و آرامش کنیم. ما ادامه می‌‌دهیم حتی با گام های آهسته، حتی با پاهای تاول زده! ما ادامه می‌دهیم.