من از چه بنویسم، از چه بگویم؟ دیگر از درد نوشتن را دوست ندارم، بی‌ثمری را نمی‌پسندم. و امروز را که درگیر این دو بودم، تنها دلیل لبخندم را با اندیشیدن به تو یافتم. با شنیدن صدایت، حتی مکث بین کلماتت!
گاهی تنها دانستن اینکه جایی در این جهان، قلبی هست که تو را در آغوشش جا دهد، برای ادامه دادن، دوباره برخاستن و تسلیم نشدن کافی ست.