آخرش که چه؟ یعنی اگر مسیرمان مطابق معیارها و پند و اندرزهایی که در گوشمان می‌خوانند نباشد، ما باخته ایم؟! اصلاً انتهای مسیرمان کجاست و باختنمان را چه کسی خواهد دید؟ دیر یا زود میمیریم؛ مرگ انتهاست؟
چقدر به اینها فکر می‌کنی؟
چه کسی گفته اگر از ابتدا در مسیر درست نباشیم باخته ایم؟ "درست" را چه کسی مشخص می‌کند؟
من تنها چیزی که می‌دانم این است که انتخاب مسیر با خودمان است. حتی اگر در این مسیر با شکست هم مواجه شویم دلیل بر باختن ما نیست ؛ چرا که شکست هم بخشی از مسیر رشد کردن ماست. اینکه از ترس شکست، خود را محدود کُنی و بال های پروازت را بچینی، برنده می‌شوی؟
از من می‌شنوی مهم نیست از چشم دیگران بازنده باشی، همین که حسرت کارهای نکرده به دلت نباشد و قلبی را نرنجانی ، برای سربلندی کافیست.