غم ، درد ، شکست و هر آنچه که از آن گریزانیم باید باشند تا شادی و آرامش و پیروزی را احساس کنیم. بودنشان موهبت و نعمت است و احساس نکردنشان نشان از نقص و کاستی دارد.
غم باید باشد که عشق را پیدا کنیم. بفهمیم چه کسی حاضر است این غم را از سینه ی تنگمان جدا کند و خودش را در قلبمان جا دهد. 
باید این حق را به خود بدهیم که در زندگی لحظاتی را با غم و درد بگذرانیم، گاهی دچار اشتباه شویم، نتیجه هایی نه چندان مطلوب کسب کنیم و هر چیز دیگری که شاید ما را موفق و خوشبخت نشان ندهد!
اما اشتباه کردن هم بخشی از وجود و طبیعت ماست ، باید یاد بگیریم اشتباهات خود را ببخشیم. بخشش را از خود شروع کنیم. مسئله اصلی این است که یک اشتباه را دو بار تکرار نکنیم چرا که تکرار آن نشانه ی حماقت است.
خودت را برای چیزی که گذشته سرزنش نکن و بر اتفاقی که هنوز رخ نداده است گمان بد نزن. رسالت ما "ادامه دادن" است و این نباید به قیمت رنجش روحمان باشد.