باز هم باید در جریان زندگی رها شد و به جلو حرکت کرد. باز هم باید خندید و گوش جهان را کر کرد. باید دست یکدیگر را گرفت، همدیگر را بغل کرد. در انتها هر کداممان تنهاییم و به تنهایی بار اعمالمان را به دوش می‌کشیم و این دنیا سرای امتحان شدن ماست. امید است که سر بلند و با چهره ی خندان از آن بگذریم و جهانی دیگر را غرق در شادی و آرامش در آغوشمان بگیریم.