امشب به عکس ها فکر می‌کنم؛ به قاب هایی که پر از خاطره اند، حتی تار ترین و کج و کوله ترینشان! مهم آدم های تو عکس اند و لبخند های عمیقشان؛ شادی هایی که از پشت دوربین هم گویی لمس می‌شوند.

یادم باشد به دوربین ها بیشتر بخندم، حتی زمانی که گمان می‌کنم زیبایی همیشه را ندارم! یادم باشد خنده ها را ثبت کنم، که لذت بردن از لحظه ی حال با ثبت کردنشان هیچ منافاتی ندارد. کاش یادم باشد ...