دلم میخواست از شادی بنویسم، از شادی نوشتن سخته. از درد نوشتن رو همه بلدن. اما این روزا جز گریه، جز درد، جز غم ، چیزی نمیبینم که ازش بنویسم. اینجا قلبها به درد گرفتن افتادن، همه به مرگ فکر میکنن، به اینکه در نبودشون چی میشه؟! همه یجور دیگه ای به هم نگاه میکنن. انگار که ترس نبودن، بی خداحافظی رفتن، افتاده توی دلامون! غم از در و دیوار خونه هامون چکه میکنه، اما هنوز می خندیم. چون باید ادامه داد ...
نمیخوام زیاد به غمی که داری زیاد کنم
ولی یاد ی اهنگ افتادم
یه اهنگا شایع هست میگه
آدما چقدر عزیز میشن، وقتی که قاب عکس شن
عجب رسم تلخی
منم میخوام ی قاب عکس شم
بعضی وقتا ادم دلش گریه میخواد دلش عدم حضور میخواد نیودن میخواد مرگ میخواد
یه وقتایی ادم میمونه با غم هایی که داره اونجا شاید بگه کاشکی نبودم
ولی هممون میریم دیگه غیر از اینه؟دیر یا زود میریم و دیگه کسی شاید یاد ما هم نباشه
حقیقت تلخیه ، ولی باید پپذیرفت و سعی کرد کناراومد
و تا اطرافیان و خودمون هستیم با هم مهربون باشه و دوست بداریم همدیگر را
