چرا ما خوبی ها و صفات برجسته ی آدم ها را وقتی مرور می کنیم که از دستشان داده ایم ؟ چرا بیشتر از خوبی ها ، بدی های آدم های اطرافمان به چشممان می آید ؟ چرا پس از فقدان متوجه نعمت از دست رفته می شویم ؟ 

اینها را وقتی فهمیدم که مادرم از تک تک عکس هایی که از عزیز برای همیشه رفته مان داشتیم ، نکات و صفات مثبت و حسنه بیرون می کشید ! چیزی که در بودنش به آنها توجه نمی کردیم !