در چند روزی که گذشت به باور ارزشمندی رسیدم. اگر کار خوبی به دلت اُفتاد، کاری که لبخند بر لب دیگری می نشاند، به انتهایش فکر نکن. به اینکه آیا واقعاً تاثیری دارد یا نه؟ مردد نباش. انجامش بده. در جهانت آدم ها را نشمار. خنده ی  حتی یک نفر ارزشمند تر از اعداد و ارقام است. همین یک نفر ها می توانند جهانی را زیبا تر کنند.

پ. ن : داستان از این قرارست به دلم افتاده بود پیج کاری ٣ تا از دوستانم را در استوری هایم معرفی کنم. لبخند همان سه نفر برایم کافی بود اما با چشمان خودم دیدم که در معرفی کارشان بی تاثیر نبود و عمیقاً خوشحالم =)

پ. ن٢ : خودم هم نمیدانم چرا چند وقتیست تاکید دارم جز با زبان معیار اینجا ننویسم!