یه سری وقتا، یه کارایی رو با قلبت دوست داری که انجام بدی. حتی نیاز به دلیل قانع کننده ای نداری. اون کار خوشحالت میکنه و انجامش میدی. حالا اگه هم دلیل داشته باشی هم حالت عمیقاً باهاش خوب باشه چی میشه؟ نمیدونم چه کلمه ای توصیفش میکنه؟ من دقیقاً همین حال رو دارم. حتی اگه آخر شب با خستگی نفهمم کی خوابم میبره، حتی اگه مانع هایی سر راهم باشن که کار رو سخت کنن و بخوان امید رو ازم بدزدن. امیدوارم چنین حالی تو زندگی هامون زیاد بشه.