روزهای سختی را می‌گذرانیم. برق نیست، آب نیست، آنتن نیست. مرگ هست، گرما هست، شوربختی هست. نمی‌دانم روزها را به کدامین امید می‌گذرانیم، به کدامین دلخوشی، به کدامین شادی. ما قربانی شدن آرزوها و آرزو شدن داشته‌های گذشته‌مان را به نظاره نشسته‌ایم.
کجاست آن وطنی که غربتش سخت‌تر از بودن در آن بود؟ دیگر جهنم برای ما چگونه خواهد بود؟ تو بگو کی سیاهی قیرگون شب به سپیده‌ی سحر خواهد رسید؟
سلام :)
قبلا ازم پرسیده بودید که میتونید تعدادی از پست هام رو توی کانال تلگرامتون بازنشر کنید، و اون موقع گفته بودم که فعلا نه..
نوشتن رو مجددا شروع کردم و اگه دوست داشتید و پستی بنظرتون خوب اومد، میتونید بازنشر کنید :)
+ تلاشتون برای رونق گرفتن دوبارۀ وبلاگنویسی رو خیلی دوست دارم و حقیقتا ستایش میکنم :)
الان ادم فقط میتونه به روزهایی که هنوز نیومده ان امید داشته باشه
بعد کم کم می فهمم تو اون روها هم قرار نیست اتفاق خاصی بی افته
بعدشم هیچی دیگه ...
