به نظر من زندگی شدیداً با همین تغییراتشه که زیباست. وقتی به یه مکان جدید میری، وارد یه مسئولیت جدید میشی، در مسیر جدیدی تلاش می‌کنی، با آدم‌های جدیدی آشنا میشی و... .
یه لحظه فکر کن قرار باشه تا آخرش همه چیز یه شکل بگذره، حتی اگه در نهایت آرامش باشه، اصلاً زیبا نیست؛ حداقل برای من.
برای من حتی دردها زیبا می‌شن وقتی در نبودشون عمیق‌تر نفس می‌کشم، بیشتر قدر لحظه‌مو می‌دونم، بیخیال‌تر پیش می‌رم و... . 

امروز احساس کردم حتی اگه این تغییر مکان منو از دوستام جدا کرد؛ اما اعضای خانواده‌م خوشحال‌ترن، پرانرژی‌ترن، امیدوارترن؛ و من با شادی اون‌ها عمیقاً شادم.

من با آغوش باز پذیرای تغییراتم، حتی اگه در نگاه اول برام دلهره‌آور یا ناخوشایند باشن؛ من می‌تونم از دلشون لحظه‌های خوبو بیرون بکشم.