بی‌قرارم! از انگشتهام که موقع درس خوندن مدام لای موهام میپیچن کاملاً مشهوده. دارم هر کاری که از دستم برمیاد انجام میدم تا شرمنده خودم و اینهمه روزهایی که تا الان به سختی گذشت نباشم. خدا رو شکر هنور بدنم انرژی داره، هنوز می‌تونم راهمو پیدا کنم و یه وقتا می‌گم کاش این روزها بیشتر از 24 ساعت بود. من سعی می‌کنم روز به روز بهتر باشم و کاش تا روز موعود به قله‌ی خودم برسم، باید تا اون وقت جا نزنم و دووم بیارم.