آدم‌ها میان که یه روزی برن، هر چیزی ساخته می‌شه که یه روز خراب بشه. دست و پا زدن برای به زور نگه داشتنشون چیزی رو بهتر نمی‌کنه. باید با مسیر یکی شد و رفت. باید زندگی رو با سرانگشتان احساس لمس کرد، گاهی زبر و خشن به وقت دست کشیدن‌ها، گاهی لطیف و پرامید چون گونه‌های یک نوزاد.

پ. ن: کاش جوری باشیم که کسی از رفتنمون خوشحال نشه.