یه چیزایی دست ما نیست. مثل شهری که توی اون به دنیا میایم، خانواده‌ای که داریم، شکل و شمایلمون و حتی گاهی آدم‌هایی که در اطرافمونن ! شاید بشه گفت مورد آخر دست خودمونه اما نه کاملاً ! نمی‌شه از فامیل و دوست و آشنای بقیه‌ی اعضای خانواده فرار کرد. نمی‌شه حبس شد توی اتاق و با هیچ کس هم کلام نشد. اگه شانس بودن در کنار آدم‌های فهمیده، عاقل و مهربون رو داریم قدر بدونیم یا حداقل سعی کنیم خودمون یکی از اونها باشیم. زندگی رو برای اطرافیانمون به یه محیط ناامن و نامطلوب تبدیل نکنیم.