بنفش آبی کبود

خیعلی زیاد!

ولی نیت کردم که بگم گور بابای نظر همه! و چند وقته که سعی دارم بیشتر شیرجه بزنم تو دل کارایی که می ترسیدم.

دارم پیش می رم با تنی لرزون ولی راستش فهمیدم الکی همه چیزو گنده کرده بودم.

حالا شاید چهار نفرم اون وسط یه چیزی بگن. که چی؟

مگه تمامیت وجدی من وابسته به نظر اوناست؟

واسه خوشایندشون می تونم خودمو از همه چی محروم کنم. البته بهتره بگیم واسه اینکه یه موقع یه کسی چیزی نگه تیکه ای ندازی.

ولی خب که چی؟

این همه از عمرمون با ترس حروم شد کم نبود؟

چقدر موقعیت از دست دادم فقط سر اینکه تگه به سمتش حرکت کنم ممکنه فلانی و بهمانی چی بگن یا اینکه نکنه اجازه ندن؟ 

بعد دیدم همه اش توهم های ذهن مریضم بوده!

حالا شروع کردم به انتشار دوره آموزشی خودم. بذار بگن از فلانی داره تقلید میکنه. بذار هرچیزی که میخوان بگن. بذار بگن جوگیره یا خیالای گنده داره. یا اصلا دلش خوشه.

دیروز بعد عمری دوتا نقاشی کشیدم و زدم رو سایتم. که چی؟ تهش می خندن دیگه. تهش همون چیزی بود که دادشم گفت: ئه شبیه فلانی تو هم این کار رو می کنی؟ اولش داغ کردم راستش ولی بعداز اینکه یه چیزایی بلغور کردم دیدم دیگه ترسم ریخت.

چه عیبی داره که بنویسم و منتشر کنم؟ که کتاب الکترونیکیمو منتشر کنم؟ که دوره بذارم و پادکست تولید کنم؟ که بگم می خوام مدرس و سخنران شم؟

چون فلانی و بهمانی اونجوری فکر می کنن یا این و اون این کارا رو کردن من دیگه نباید بکنم؟

اینکه بقیه چه فکری می کنن سمی ترین فکر دنیاست که اراده و انگیزه رو از ریشه می خشکونه.

دارم تلاش می کنم واسه روان صنعتی. چه اهمیتی داره که پذیرشش خیلی محدوده و اطرافیانم اینو رشته به حساب نمیارن؟! خیلی براشون مهمه بچسبن به بچه های خودشون. 

تا کی قراره زیر فشار نگاه و فکر و انتظار بقیه چلونده شیم و نفسمون ببره؟

می دونم که تو عمل سخته و آدم زیر هجوم ترس و تردید قالب تهی می کنه. اما مسخره شدن بهتر از اینه که با یه قلب گندیده زندگی کنیم.

اگه تعریفمون از ارزش و شکست یکم تغییر کنه فکر کنم مشکل حل بشه:)