اینکه انتظار داشته باشم در نهایت آرامش و بدون ذره‌ای استرس و شلوغی باشم تا یه کاری رو شروع کنم، یه تصور باطله! هیچ وقت رخ نمی‌ده. تا همیشه دلیلی برای دغدغه و استرس هست. تا همیشه آشفتگی فکری هست. اگه الان قدم‌های کوچیک برندارم و شروعش نکنم، هیچ وقت دیگه هم انجامش نمی‌دم. پس شروعش می‌کنم، مهم نیست تهش چی می‌شه. مهم اینه یاد می‌گیرم منتظر شرایط ایده‌آل نباشم، منتظر رند شدن ساعت و روز و ماه نباشم. من قراره تو این مسیر یاد بگیرم.