چند سال دیگه که بگذره من کجام؟ هنوز اینجا می‌نویسم؟ نمی‌دونم قراره چی بشه، چند نفر از آدم‌های این روزهام قراره تا آینده همراهیم کنن، اما اونقدر می‌دونم که من تا به امروز کلی رد پا از خودم به جا گذاشتم. از نوشته‌هام تا نقاشی‌هام. از وبلاگ تا نشریه و داستان و... . وقتی من نباشم هنوز این ردپاها هستن، مگه نه؟ فکر کردن بهش هم حس عجیبی داره، یه حس عجیب خوب.