تا حالا به این فکر کردی اگه دنبال راه های شاد بودنی، داری بیشتر به خودت ثابت میکنی که شاد نیستی؟ اگه زیبا بودن رو برای خودت تاکید و تایید میکنی و نیاز به تایید شدن داری، داری ثابت میکنی که خودت هم در اعماق وجودت باورش نداری؟! اگه میخوای خودت رو با اعتماد به نفس نشون بدی و رفتار هایی که از نظرت نشونه ی این خصلتن برات پررنگ تر میشن، داری بیشتر و بیشتر به خودت نشون میدی که تو فاقد اونهایی؟! تا حالا دقت کردی چقدر از آرامش گم شده ی روزهامون به خاطر همین رفتارهای حتی به ظاهر خوب و مثبته؟!

چرا خودمون رو همون طور که هستیم نپذیریم؟ چرا نپذیریم وجود غم و احساسات تیره هم لازمه؟ بالاخره باید قبول کنیم ما نوع خاص خودمون هستیم، متفاوت با هر شخص دیگه ای، با احساسات و باورهای مخصوص خودمون ! و چی از این خاص بودن و اصالت بهتر؟