بنفش آبی کبود

چقدر به جزئیات رفتار و حرف های آدم ها توجه میکنی؟ آدم ها که میگویم، آدم های جهان تو ست. آن ها که با بودنشان جان دیگری میبخشند.

چقدر به بودنشان، حضورشان و توجهشان دقت میکنی؟ 

حواست هست به لحظاتی که تو برای آنها، یگانه و بی همتا بودی؟ لحظاتی که آنها فقط برای تو حضور داشتند؟ به نگاه هایی که تنها برای تو بود؟ 

چقدر اشتراکات و همراهی های روزهایتان را دیدی و لبخند زدی؟ تا کی و تا کجا با آنها فقط خندیدی، فقط خنداندی؟

اصلاً حواست هست چقدر از آرزو هایت را در کنارشان زندگی کردی؟ 

جهان اگر چه تیره و تار، ما ستاره های درخشان زندگی هم هستیم. همان لکه های روشن آسمان. همان تکه های نورانی آسمان شب، که چشمک زنان، از فرسخ ها فاصله، به شوق حضور و خنده هایمان، زنده هستیم و زندگی میکنیم.