به نداشته هایمان می اندیشیم و داشته هایمان را به دست فراموشی میسپاریم و روزی آنها را نیز از دست خواهیم داد! مدام به دنبال تملک و تعلق هستیم و بودن ها را از دست می دهیم. و آنچنان که نادیده می گیریم، نادیده گرفته خواهیم شد.

چه می شود اگر از با هم بودن هایمان لذت ببریم؟ بگذاریم قلب هایمان یکدیگر را لمس کنند، بی توقع بخندیم و بخندانیم، زندگی را به سخره بگیریم و دیوانه باشیم. اگر قرار است فردایی نباشیم، چرا امروز را دیوانه نباشیم؟