من درد و رنج را برای لذت رهایی پس از آن دوست دارم. تاریکی را برای روشنایی که پس از آن سر میزند و سکوت را برای آن کلمات عمیقی که پس از آن ادا می شوند.
آسایش بیش از حد ، شادی بدون غم و زندگی بدون تجربه ی دلتنگی، لذتی در پی ندارد.
دوست داشتن راستین شاید این باشد که من بودن و نبودنت را، هر دو و هر کدام را به نحوی دوست دارم. در بودنت سرخوشم و در نبودنت دلخوش به آمدن! در نبودنت میفهمم به چه سان دلبسته ات هستم و انتظار برای تو را بیش از هر انتظاری دوست دارم.