بنفش آبی کبود

میدانی تا کنون نمیدانستم لذت تعلق داشتن واژه ها را! کلمات را به نخ می کشیدم و جمله ها می ساختم تا از اعماق قلبم سخن بگویم. اما نتیجه جمله های سرگردانی میشد که کسی سرپرستیشان را نمیپذیرفت.
اکنون اما میدانم از انتهایی ترین نقطه ی قلبم که احساسم را بیرون کشیده و تبدیل به واژه اش کنم، قلبی هست که آن ها را برای خودش بپذیرد. با تمام ناشی گری ها و نا بلدی هایم.
نمیدانم از کجا شروع کنم و کجا به انتها برسم فقط کاش احساس و واژه های من برازنده ی قلب خوبش باشد.