بعضی شادی ها خود ساخته اند. همینکه از جاده ی روزمره ی زندگی بیرون بزنی و حتی برای یک روز مسیر تازه ای را پیش بگیری خودش شادی آور است. مثلا همین که امروز آشپزی را بر پرسه زدن های مجازی و فیلم دیدن ها ترجیح دادم، روتین های هر روزم را انجام ندادم، بی دلیل توی حیاط خانه و با برگ های درخت انگور خانه ی همسایه عکس گرفتم؛ به اندازه کافی شادی آور بود.

شاید طعم و مزه اش به اندازه ی شنیدن یک خبرخوب و دورهمی های دوستانه و غیره و غیره نبود، اما شادی بود و همین برای کسی که روزهایش بدون هیچ احساسی سپری میشود کافی ست.