اینکه ببینم بقیه دارن عین راه اشتباهی که من یه بار رفتم رو میرن و به حرف‌هام توجهی ندارن یکی از سخت‌ترین چیزهاست برام. اما من تلاشمو کردم، حرفمو زدم و باقیش به زندگی و تصمیم اون شخص برمی‌گرده، حتی اگه خواهرم باشه! دیگه از اینجا به بعد رو باید آرامش بدم بهش. باید یاد بگیرم هر چیزی رو تو موقعیت درست خودش بگم. الان وقت قوت قلب و امید دادنه.

پ. ن: این پست رو توی وبلاگ دیگم برای کنکوری‌ها نوشتم. اینجا هم لینکش کردم شاید کسی به خوندنش احتیاج داشته باشه. :)