بنفش آبی کبود

در دنیا هر کس جای مشخص خودش را دارد، دل ما که دست کمی از دنیا ندارد! نمی شود در آن جای کسی را گرفت، نمیشود جای کسی را پر کرد.

بعضی ها در دل ما درختند، ریشه میکنند و تا ابد ماندنی میشوند. بعضی اما چون باد می آیند و می روند. اما هیچ حضوری بیهوده نیست.
هیچ احساسی از بین نمی رود، کمرنگ شاید بشود اما نابود هرگز. مثل جای زخمی تا ابد روی دلمان ماندنی میشود. هر کس احساسی را در ما برمی انگیزد که تکرار شدنی نیست.

تو با آمدنت، با خندیدنت، تمام پروانه های عالم در دلم به پرواز درآمدند! با رفتنت چه میشود؟ نکند سیل غم ها مرا تا ناکجا ترین آباد ببرد؟